Met een reden ter wereld gebracht en afgestaan

In één van de vele sloppenwijken staat een vervallen huisje. Het huisje is gemaakt van houten planken, karton en grote grijze golfplaten die als dak dienen. Het huisje heeft, net als de rest van de huizen in de sloppenwijken, geen elektriciteit en geen waterleiding.

Binnen in het huisje ligt een jong meisje, van amper veertien jaar oud, de heftige en zeer pijnlijke weeën weg te puffen. Het meisje heeft het zichtbaar erg zwaar en ze heeft veel pijn. Dan ineens klinkt er een oerkreet. En enkele seconden later klinkt daar het gehuil van een pasgeboren baby.

Daar ligt ze dan. Bang, volkomen in de war en helemaal alleen, met een baby op haar buik. Gemengde gevoelens van angst en paniek wisselen elkaar in een hoog tempo af. Wat moet ze toch in vredesnaam met een baby? Daar is ze toch nog veel te jong voor? Ze wil helemaal geen moeder zijn. Nu nog niet.

Zachtjes streelt ze het babymeisje over haar dunne zwarte haartjes en fluistert: ‘Ik houd van je kleintje, maar je bent zo ziek en ik kan je niets geven. Je bent echt veel beter af zonder mij. En daarom staat mijn besluit vast. Ik breng je naar een plek waar het veilig is. Waar ze goed voor je kunnen zorgen en waar je misschien een betere toekomst op kan bouwen, dan dat ik ooit gehad heb en dat ik jou ooit zou kunnen bieden.’
‘Maar…’ Ze veegt de tranen van haar gezicht en slikt de brok in haar keel weg. ‘Maar hoe kan ik jou nou toch weggeven? Je bent zo mooi. Zo klein. Ik kan je toch onmogelijk weggeven? Ik ben je moeder.

Het meisje aarzelt geen moment. Ze geeft haar dochtertje, met tranen in haar ogen, nog één laatste kus. En zonder een briefje, een naam en een geboortedatum, legt ze het babymeisje zachtjes voor de deur van het kindertehuis neer. Vastberaden loopt ze, zonder nog op of om te kijken, van het dan huilende baby’tje weg.  Om vervolgens voorgoed in het straatbeeld te verdwijnen…

Niet lang daarna werd ik, meer dood dan levend, door verzorgsters van een kindertehuis, gevonden en opgevangen. Zij waren het die zich over mij ontfermden, in mij bleven geloven ondanks dat ik er zo erg aan toe was. En het waren zij die het unaniem over één ding eens waren: Ik was met een reden ter wereld gebracht én afgestaan. Ik had het recht om te leven. Ik mocht bestaan!

 Bijzondere naam

 

 

En dus bedachten de medewerksters van het kindertehuis een prachtige en krachtige naam voor mij. Een naam die echt bij mij, als klein vechtersbaasje met de wil om te blijven leven, paste. Ruby werd mijn naam (hoogstwaarschijnlijk vernoemd naar de edelsteen robijn).

 

 

 

 

Dit is hoe mijn leven, meer dan 41 jaar geleden, naar alle waarschijnlijkheid, begon. Maar zeker weten zal ik het natuurlijk nooit doen. Voor velen van jullie is dit gegeven een heel raar of zelfs een naar idee. Niet weten wie je ouders zijn, of waar je vandaan komt. Maar voor mij is het zo “gewoon.” Ik weet niet beter. Maakt mij dat anders? Nee hoor, laat ik het zo zeggen; ik voel me in ieder geval niet anders. Evenals dat ik me geen vondeling en/of een adoptiekind voel. Ik ben gewoon Annemarie, niet meer en niet minder.

Hoe bijzonder en mooi 

Is het dan ook dat ik anderen misschien wel kan ontroeren, inspireren en eventueel een steuntje in de rug kan geven, door mijn levensverhaal met hen te delen? Hen te laten zien dat het leven niet ophoudt met bestaan, wanneer je niet weet wie je ouders zijn en waar je roots liggen. En dat je zonder deze gegevens ook zielsgelukkig kunt én mag zijn!

En daarom ben ik er ook zo ongelooflijk trots op, dat ik een onderdeel mag uitmaken van Stichting de Beschermde Wieg, die het mogelijk heeft gemaakt om zwangere vrouwen, die vreselijk wanhopig en bang zijn, en die de weg naar de reguliere hulpverlening nooit in durven te slaan (puur uit angst voor bekendwording) , een luisterend oor, een helpende hand te bieden en deze vrouwen in nood, te begeleiden totdat ze weer op de goede weg zijn.

Maar niet alleen heb ik zo’n anderhalf jaar geleden kennis mogen maken met deze prachtige stichting, maar ook heb ik kennis mogen maken met de mensen achter de Beschermde Wieg. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik ontzettend trots ben op al die lieve en in mijn ogen,  professionele en gepassioneerde vrijwilligers die zich tomeloos in zetten om vrouwen in nood te helpen.

Confronterend nieuws

En dan, totaal onverwacht bereikt mij het volgende nieuws: In de nacht van 12 op 13 mei, werd er in de Groningse Beschermde Wiegkamer, een klein baby’tje, op verzoek van de moeder, (die zich geen raad wist met haar baby) liefdevol opgevangen door twee hele lieve en toegewijde vrijwilligsters van de Beschermde Wieg (Beschermde Wiegmoeders), waarnaar het later overgedragen werd aan het ziekenhuis.

Het nieuws slaat bij me in als een bom. Dikke tranen rollen over mijn wangen en eventjes ben ik intens verdrietig. Nooit, maar dan ook nooit had ik kunnen vermoeden dat dit nieuws mij zo intens zou raken…Maar waarom? Waarom raakt dit nieuws mij ineens zo heftig? De hele ochtend zit ik met mijn gedachten bij dat kleine baby’tje, bij de moeder én bij de Beschermde Wiegmoeders en al die andere vrijwilligsters die er zo nauw betrokken bij zijn geweest.

En opeens weet ik het antwoord op mijn vraag; Het feit dat deze moeder zo bewust voor de veiligheid en de warmte voor haar kindje koos en daarmee voor een andere oplossing dan de dood koos, dat raakt mie intens. Want net als mijn biologische moeder, heeft deze vrouw de liefde en het geluk voor haar kind, boven het geluk van haar zelf gesteld. En daar is in mijn ogen ongelooflijk veel moed en kracht voor nodig, om die beslissing te kunnen maken én uit te voeren. Want geen enkele moeder doet zo maar afstand van haar eigen kind.

Een speciaal cadeau

Op 18 maart jl. mocht ik mijn 41e verjaardag vieren. Wat een feest was dat. Ontbijt op bed, allemaal mooie en lieve tekeningen en knutselwerkjes van de kinderen en een hele dikke verjaardagszoen van mijn lieve man. Maar ook een heel speciaal cadeau wat ik nog niet uit mocht pakken én nog met niemand anders mocht delen…

9 weken en drie dagen (who’s counting?) na het krijgen van dat speciale cadeau (een telefoontje van Barbara Muller, oprichtster van de Beschermde Wieg) en het geheim houden daarvan (wat voor mij niet makkelijk was) was het dan eindelijk zo ver. Eindelijk mocht ik mijn speciale verjaardagscadeau uit gaan pakken. Eindelijk mocht ik de eerste Beschermde Wiegkamer in een ziekenhuis ooit gaan openen.

Weken van slapeloze nachten vlogen voorbij en ineens was het dan woensdag 25 mei. De dag waarop ik, samen met mijn lieve moeder, al om 07.20 uur in de ochtend, liefdevol in het Isala Ziekenhuis, ontvangen werd door iedereen.

De Media

En hoewel ik alle inns en outs van een Beschermde Wiegkamer kende, was ik nog nooit eerder in zo’n kamertje geweest. En opeens stond ik daar, samen met mijn twee kanjers, Barbara en de gynaecoloog en initiatiefnemer vanuit het Isala ziekenhuis, in dat kleine maar ozo mooie kamertje (met grote dank aan Anneke de Boer en Marion de Wilde, die de muurschilderingen maakten).

Maar tijd om daar lang bij stil te staan had ik niet, want voordat ik het wist werden we via allerlei gangetjes en trappen (best groot hoor zo’n ziekenhuis) naar de ontbijtzaal gebracht, om ook nog even snel een klein hapje te eten. Met nog maar net een bakje yoghurt achter mijn kiezen, was het al weer tijd voor de persconferentie.

En mijn hemel, wat was ik daar nerveus voor. Want hoe werkt dat, een persconferentie? Zouden ze me, met tientallen microfoons voor mijn neus en flitsende camera’s (zoals je vaak op tv ziet) het vuur aan de schenen leggen? Nee hoor, geen van dat alles. Integendeel; de journalisten zaten keurig met hun blocnotes, mobieltje of I-pad/tablet al in de aanslag, rustig te wachten op wat er komen ging.

De persconferentie begon en mocht de voorzitter van Raad van Bestuur van Isala, het voortouw nemen. Ademloos luisterde ik naar zijn verhaal. Wat een bijzondere man. En opeens hoorde ik mijn naam en met een lichte trilling in mijn stem begon ik aan mijn verhaal. En hoewel ik heel goed wist wat ik wilde vertellen, kwam ik voor mijn gevoel niet altijd even goed uit mijn woorden.Toch was ik niet ontevreden nadat ik klaar was met praten. En was ik stiekem best wel een beetje trots op mezelf. Want ik had het toch maar even gedaan.

Na mij volgde Barbara en de initiatiefnemer van het ziekenhuis. Wat was ik ongelooflijk trots op hen beiden. Trots op hoe ze vol passie spraken over de Beschermde Wieg, over het Isala Ziekenhuis en over hun passie om moeders in nood te helpen. Wat een ongelooflijke ervaring om tussen deze drie bijzondere en gepassioneerde mensen te mogen zitten.

Tijd voor ontspanning en de officiële opening

De persconferentie zat erop. Ik kon weer opgelucht adem halen. Nu kon ik echt gaan genieten. En dat deed ik, met volle teugen. Want wat een speciale, bijzondere en mooie mensen zaten er in de zaal. Wat werden we liefdevol en goed begeleid door de presentatrice van de ochtend. Wat werd er weer prachtig gesproken door iedereen.

En wat zong Louis Douma (deelneemster aan de Voice Kids 2016), prachtig voor iedereen. Zelfs zo mooi, dat ik tijdens het schitterende nummer ” Greatest Love of All” diep geraakt werd door haar stem, waardoor ik het niet langer meer droog hield. Gelukkig viel het niet op en kon ik voorkomen dat er een camera vol op mij inzoomde.

En terwijl Louis zo prachtig zong, liepen we met zijn drieeën (en de cameraman die ons op de voet volgde) langzaam, hand in hand en ik nog half snikkend, de trappen af, richting de Beschermde Wiegkamer. Eenmaal in de kamer kreeg ik de twee symbolische puzzelstukken, die moeder en kind weer met elkaar kan verbinden en herenigen, aangereikt en was het aan mij om deze met elkaar te verbinden en in het bedje te leggen. Wat een eer om dit te mogen doen. Ik…gewoon een Hollandse vrouw met een gekleurd tintje…

Na het applaus, het stevig vastpakken van elkaar, een diepe zucht van opluchting en het minuten lang staren in de camera, in afwachting van wanneer we weer naar boven mochten lopen, voelde ik me zo ontzettend trots. Trots op wat we met zijn allen voor elkaar hadden gekregen.

En dan opeens

Is alles achter de rug. En zit ik weer alleen in de auto, op weg naar mijn dierbare en lieve gezin. Nog steeds kan ik het allemaal niet bevatten en speel ik die film steeds maar weer af in mijn hoofd. De prachtige woorden die er zijn gesproken, de liedjes die door mijn hoofd rond zingen, de bijzondere, lieve en inspirerende mensen die ik heb mogen leren kennen, de ongelooflijke, bijna niet te omschrijven, bijzondere sfeer die er tijdens de opening heerste en dat kleine, maar ozo bijzondere en indrukwekkende Beschermde Wiegkamertje…

Dat kleine kamertje waarvan ik nooit had gedacht dat deze zoveel emoties bij mij los zou gaan maken. Emoties van een heel klein beetje verdriet, een punt van herkenning, maar bovenal heel veel blijdschap en trots. Trots en blij dat de Beschermde Wiegkamer bestaat en dat iedere moeder in nood, aan kan en mag kloppen, voor een luisterend oor en een helpende hand. Maar ook voor moeders in nood, die echt geen andere uitweg meer zien, en die hun baby’tje op een veilige en warme plek achter willen laten. Zodat haar kindje het recht krijgt om te mogen leven. En het leven, leven mag! (net als ik)

Dat ik niet weet waar ik vandaan kom, weegt niet op tegen het feit dat ik het leven leven mag en dat ik weet wie ik ben!