SEPTEMBER 2011
Het is 6.00 uur in de ochtend, wanneer ik de slaap uit mijn ogen wrijf en mezelf in mijn sportkleren hijs. Er heerst een algehele rust in huis, want iedereen ligt nog lekker te slapen. Zachtjes sluip ik de trap af, trek mijn nieuwe hardloopschoenen aan, en via de achterdeur verlaat ik stilletjes het huis.
In de tuin begin ik aan mijn warming-up, om zo de kans op blessures te verkleinen. De reden voor dit alles? Ik wil nog gezonder gaan leven. Minder snoepen, gezonder gaan eten en meer bewegen. Een sportschool is niks voor mij. (been there, done that, no success) Maar misschien is hardlopen wel iets voor mij. Wie weet. Terwijl ik mijn rek en strekoefeningen doe, snuif ik de heerlijke frisse buitenlucht in op. Niet veel later en vol goede moed begin ik aan mijn uitgestippelde route door de wijk. 1 minuut hardlopen en 2 minuten wandelen. Het lijkt niet veel 1 minuut hardlopen, maar voor iemand die echt nul komma nul conditie heeft en heel wat gewicht met zich heeft mee te zeulen, is dat best lang.
Het valt niet tegen
Tijdens mijn training geniet ik volop van de natuur, het opkomende zonnetje en de stilte om mij heen. Na een half uur mijn intervaltraining gedaan te hebben, ben ik weer thuis. En terwijl ik mijn cooling down oefeningen sta te doen, voel ik me super energiek. Ik ben trots op mezelf…de eerste stap naar een gezondere leefstijl is gezet.
Het noodlot
Maar nog geen enkele uren later slaat het noodlot toe. De hele ochtend heb ik aan mijn bureau aan mijn boek gewerkt. Maar bij het opstaan voel ik ineens een helse stekende pijn door mijn voeten gaan. En lopen lukt mij op dat moment echt niet meer. Tranen van de pijn schieten in mijn ogen en van schrik plof ik weer in mijn bureaustoel neer. Zo’n heftige pijn in mijn voeten heb ik nog nooit gevoeld. Voorzichtig probeer ik nog een keer te gaan staan, maar de pijn, die blijft. Wanneer ik langzaam naar de keuken schuifel, wordt de pijn steeds een beetje minder.
Vinger op de zere plek
De rest van de dag loop ik met heel veel pijn in mijn voeten rond en ik weet echt niet meer waar ik het zoeken moet. Totdat een mevrouw die ik ken, mij aanspreekt (tijdens het uitlaten van de hond) over het feit dat ik zo moeilijk loop. Ik vertel haar wat ik voel en dan vraagt ze mij om mijn slipper uit te doen. “Mag ik eens even voelen?” vraagt ze me en niets vermoedend trek ik mijn slipper uit. En dan ineens drukt deze mevrouw met haar wijsvinger letterlijk op de zere plek. Ik geef een gil, want jeetje wat deed dat pijn zeg.
Peesplaatontsteking
“Volgens mij heb jij hielspoor…” Zegt ze dan.
“Hielspoor? ”Werkelijk nog nooit van gehoord. En dus zoek ik het even later op. Bij hielspoor is er sprake van een verkalking van het hielbot. Maar dat is niet hetgeen dat de pijn veroorzaakt. De pijn, heftige steken onder de hiel bij het zetten van de eerste stappen, na rust, wordt namelijk veroorzaakt door een bindweefsel dat ontstoken is geraakt. Meestal door overbelasting.
Maar omdat de pijn aan het hiel een veel voorkomende klacht is bij mensen, spreekt men algauw van het hebben van hielspoor. Maar meestal gaat het dan niet om hielspoor, maar om een peesplaatontsteking. Een ontsteking die plaats vindt in de hiel zelf. Alle symptomen van een peesplaatontsteking komen overeen met wat ik aan pijn ervaar. Dit zeer pijnlijk ongemak is grotendeels te genezen door heel veel rust te houden. (maar zie dat maar eens voor elkaar te krijgen, als moeder zijnde van een druk gezin, die ook nog eens niet de rust weet te vinden om met de benen omhoog te gaan zitten)
December 2015
We zijn nu 4 jaar verder. En al die jaren is de peesplaatontsteking nooit overgegaan bij mij. Sterker nog, een aantal weken geleden is de pijn in alle hevigheid weer teruggekeerd. En na het maken van röntgenfoto’s is gebleken dat er in mijn rechtervoet een kleine versplintering van het bot is waargenomen. Nu kan er daadwerkelijk van een beginnend hielspoor gesproken worden. Alleen in het uiterste geval zal er geopereerd worden, of zal er een spuit gezet worden. Dus naast de nodige rust en meerdere keren per dag speciale fysio-oefeningen uitvoeren, zal ik mij ook moeten gaan verdiepen in de shockwavetherapie, of in acupunctuurbehandelingen.
Ik geef mij niet zomaar gewonnen En hoewel het veel ongemak en pijn met zich meebrengt, geef ik me niet zomaar gewonnen. Het leven is te mooi en te kostbaar om bij de pakken neer te gaan zitten. Ik wil leuke en gezellige dingen kunnen blijven doen. En dat is ook mogelijk. Alleen zal ik constant keuzes moeten maken in wat ik wel kan doen en wat ik beter even niet kan doen. Ach, en uiteindelijk komt het allemaal wel weer goed met mij en zal ik over een tijdje weer lopen als een kievit.
Sorry, comments are closed for this post.