Examen Stress

Met een warme deken over mijn benen heen geslagen en met mijn gezicht heerlijk in het zonnetje, zit ik op een behoorlijk druk bezocht (verkeers)kruispunt. Ietwat gespannen wacht ik op de eerste examenkandidaten, die in aantocht zijn.

Ja, ja, de tijd van examens is weer aangebroken. En ditmaal legt Jason, onze zoon, samen met nog dertien andere klasgenoten, het Praktisch Verkeersexamen af vandaag.

Nerveus                                                                                                                                                                Hoe vreemd het ook mag klinken, de hele dag ben ik al een tikkeltje (misschien wel plaatsvervangend) nerveus. Ik voel me onrustig, ben wat geprikkelt en als ik aan het fietsexamen denk, dan bonkt mijn hart in mijn keel. Nerveus? Waar zou ik in vredesnaam nerveus over moeten zijn? Ik bedoel, ik hoef dat examen toch niet af te leggen? Daarbij, we hebben samen toch heel vaak de route gefietst en geoefend, waarbij ik hem voorzag van tips en kleine aanwijzingen? En het allerbelangrijkste van allemaal, ik heb toch het volste vertrouwen in hem? Ik weet toch dat hij het kan? Maar waarom dan toch die zenuwen? Eenvoudigweg omdat ik het hem gewoon zo ontzettend gun. En natuurlijk gun ik het iedereen van harte, die in deze periode fietsexamen moet afleggen.

Vroeger                                                                                                                                                                     Ik weet nog goed dat ik vroeger het Praktisch Verkeers examen heb moeten afleggen. De route was grotendeels hetzelfde als de route die ik van huis naar school moest fietsen. Een kippetje-eitje dus. En dus was er voor mij ook geen reden om heel erg gespannen te zijn voor het fietsexamen. Want de route kon ik dromen. Wat ik dan ook veelvuldig deed, een paar nachten voor mijn examen. (toch zenuwachtig) Maar hoe was dat voor mijn moeder destijds? Was mijn moeder destijds net zo zenuwachtig als dat ik vandaag was? Ja, dat was ze. En dan te bedenken dat ik acht keer mijn theorie-examen (auto) heb moeten afleggen en zelfs vier keer op moest voor mijn rij-examen. Wat zal mijn moeder in de zenuwen gezeten hebben. Ook temeer omdat ze wist dat ik het kon en omdat ze het mij ook zo van harte gunde.

Behoeden voor tegenslagen en teleurstellingen                                                                                    En zeg nou zelf, wie gunt het zijn kind nou niet om gelukkig te zijn? Wie wil zijn kind nou niet behoeden voor de tegenslagen en teleurstellingen van het leven? Ik denk dat wij als ouders zijnde, onze kinderen allemaal een gelukkige jeugd willen meegeven. En dat wij ze willen behoeden voor de tegenslagen, teleurstelligen en het verdriet, die wijzelf in onze jeugd hebben meegemaakt. En toch zullen we onze kinderen hierin, beetje bij beetje, los moeten (leren) laten. Hoe moeilijk dat soms ook is. Kinderen behoren fouten te maken, hier leren ze juist zo ontzettend veel van. Maar dat neemt niet weg, dat wij het loslaatproces makkelijk moeten vinden. Ikzelf heb het er ook nog steeds moeilijk mee. Vooral wanneer ze belangrijke dingen, zoals entree-toetsen, diploma’s zwemmen of net als vandaag een fietsexamen moeten afleggen. Dan leef ik heel erg met ze mee. (tijdens het afzwemmen door het gat, hield ik mijn adem in totdat mijn kind door het gat heen was) En ben ik vaak net zo gespannen als dat de kinderen zijn. Vooral omdat ze het zelf moeten doen en ik vanaf de zijlijn alleen maar toe kan zitten kijken. Maar teleurstellingen en tegenslagen in het leven horen erbij en dienen ook zo hun doelen. Ze leren je door te zetten en niet op te geven. Ze leren je vechten voor je dromen en idealen. Maar vooral maken ze je weerbaarder en sterker.

Opluchting en blijdschap                                                                                                                            En dan is het opeens zo ver. Hesje nummer zeven is mijn controlepost allang en breed gepasseerd, wanneer ik in de verte wel een hele bekende blauwe jas, met daaroverheen een felgekleurd oranje hesje met de nummer acht, aan zie komen fietsen. Heel rustig stopt hij bij de oversteekplaats. Hij kijkt goed om zich heen en is zich duidelijk bewust van al het overige verkeer dat hem naderd of passeerd. Dan steekt hij keurig netjes over tot aan de middenberm. Weer kijkt hij rustig naar rechts en steekt dan vervolgens weer keurig netjes over. Met een schuin oog kijkt hij me aan (maar hij mag niks zeggen en ik ook niet) en dan verdwijnt hij achter mijn rug, en vervolgd hij zijn weg weer. Rond 15.00 uur is het verlossende woord daar; Jason is geslaagd! Wat een opluchting en wat blijdschap. Wanneer ik hem, op weg naar buiten toe, in de gangen van school tegenkom, geef ik hem een high five, gevolgd door een dikke knuffel en de nodige felicitaties. Beiden slaakten we een zucht van opluchting en liepen met twinkelsoogjes de school weer uit. Opweg naar een volgende uitdaging.