De tijd vliegt Want vandaag, precies een jaar geleden, gierden de zenuwen door mijn lichaam. En had ik onrustig geslapen die nacht. Ik wist niet hoe snel ik de kinderen naar school moest brengen, ze een kusje te geven in de klas en ze een fijne dag toe te wensen op school. Om vervolgens als een gek naar de supermarkt te fietsen om daar meteen de tijdschriftenbak in te duiken.
Interview Eindelijk was het dan zo ver: Het weekblad “Viva “r. 2 (van 7 januari t/m 13 januari 2015) lag in de winkels. Met op de voorpagina de tekst “Pure Moederliefde? Ik ben dankbaar dat ze mij te vondeling legde.” De tekst sloeg op mij. Want mijn persoonlijke verhaal, als klein en fragiel baby’tje te vondeling gelegd zijn, geadopteerd worden en daarmee de kans krijgen om te mogen blijven leven en een bestaansrecht te krijgen. En een beter leven op te mogen en kunnen bouwen bij de liefste ouders die ik me maar ooit kon wensen, stond in maar liefst vijf pagina’s, prachtig verwoord.
Interview via de telefoon Heel onverwacht werd ik op een dag benaderd door een journaliste, met de vraag of ze mij mocht interviewen over een artikel over vondelingen. Ik voelde mij zeer vereerd en natuurlijk wilde ik daar dolgraag aan mee werken. Een telefonische afspraak werd gemaakt, want de desbetreffende journaliste, Renee Lamboo, woonde toentertijd, helemaal aan de andere kant van de wereld. Op curaçao wel te verstaan.
Toch wel nerveus nam ik de telefoon op. Maar na het horen van Renee haar rustige stem, werd ik zelf ook rustiger en beantwoorde ik, recht vanuit mijn hart, de vragen die mij gesteld werden. En hoewel ik op de meeste vragen wel meteen een antwoord kon geven, werden er ook vragen gesteld waar ik niet zo één, twee, drie een antwoord op kon geven. Antwoorden waar ik toch echt even goed over na moest denken. Dat was voor mij een teken dat de journaliste haar research goed gedaan had en dat ze heel goed nagedacht had over de vraagstellingen. Kortom; in mijn ogen nu dus al een goede journaliste was. Na exact een uur kwam het interview tot een einde en verbrak ik met een tevreden gevoel de verbinding.
Alles uitverkocht En nu lag de desbetreffende Viva dus in de winkels. Zo snel als ik kon fietste ik naar de supermarkt. En ja hoor, daar stond hij dan, vol in het zicht. En omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik voldoende oplages mee naar huis kon nemen, had ik de dag van te voren al vijf oplages gereserveerd. Zo wilde ik een exemplaar naar mijn ouders opsturen, zouden alle drie onze kinderen er één krijgen en wilde ik er natuurlijk zelf ook nog één voor mezelf hebben.
En omdat ik zo ontzettend trots was op het artikel, wat ik overigens zelf al had mogen lezen en goedkeuren in een preview, had ik het nieuws ook aan iedereen die het maar kon en wilde horen, verteld. Met als gevolg dat binnen twee uur, de Viva bij ons in het dorp helemaal uitverkocht was. Hoe gaaf was dat zeg?
Trots Bij thuiskomst plofte ik op de bank en met een gezonde spanning las ik het artikel. Na afloop stonden de tranen in mijn ogen. Wat een prachtig en sterk verhaal. Het verhaal kende ik natuurlijk allang, maar het feit dat het zo ontzettend mooi en sterk geschreven was, dat ontroerde mij nog het meeste. Wauw, wat was ik trots op het artikel én op Renee, die dit zo geweldig mooi verwoord en opgeschreven had.
Balletje rollen En vanaf dat moment begon het balletje te rollen. Want niet veel later kreeg ik de vraag of ik in contact wilde komen met een redactrice van Omroep Max. Voor een uitzending over vondelingen bij het tv programma Tijd voor Max zochten ze nog iemand die te vondeling was gelegd én die daar, tijdens een live uitzending, over wilde vertellen. Of ik daar interesse in had? Wat een mooie kans weer, om mijn verhaal te mogen doen. Maar natuurlijk wilde ik hier aan mee werken.
Wat een belevenis 19 januari 2015 werd een dag om nooit meer te vergeten! Wat een belevenis was dat. Met de zenuwen door mijn lijf gierend, vertrok ik samen met mijn ouders al vroeg in de middag naar Hilversum toe. Waarna we bij aankomst een warm onthaal kregen van de redactrice en contactpersoon en al haar lieve collega’s.Tot onze grote verbazing kreeg ik een eigen kleedkamer, met mijn naam groot op de deur geschreven, toegewezen. En voor heel even voelde ik mij echt even heel bijzonder. Het ontbrak ons aan niets en we werden heerlijk in de watten gelegd. Doordat we lekker op tijd waren, kregen we de kans om alles eens goed te bekijken. Zo kregen we o.a. een rondleiding door de studio.
Tijdens de kap en grime, werden mijn moeder en ik heerlijk eventjes verwend en naar mate de tijd verstreek en de uitzending steeds dichterbij kwam, werd ik steeds onrustiger en zenuwachtiger. Vlak voor de uitzending werden de zendmicrofoons op gedaan en kregen we laatste instructies over hoe we aan tafel moesten gaan zitten. (precies tegen de witte stickers aan, zodat je in het zicht van de camera zat.) En dan opeens zit je live in een tv uitzending. Het ging allemaal zo ontzettend snel, maar wat heb ik er van genoten. Een zeer bijzonder ervaring dat voor altijd in mijn geheugen gegrift staat.
Een zeer bijzondere groep mensen Nog maar net bekomen van de live uitzending bij Tijd voor Max, en na al die mooie en lieve reacties van velen, diende zich alweer een ander mooi en zeer bijzonder project aan. Een vrijwilligster en tevens medewerkster van de Stichting de Beschermde Wieg had mijn verhaal in de Viva gelezen en wilde graag met mij in contact komen.
Stichting de Beschermde Wieg, is een stichting die het mogelijk maakt om vrouwen in nood, die om wat voor een reden dan ook, niet aan kunnen of durven te kloppen bij de reguliere hulpverlening, een helpende hand aan te reiken. Een stichting waar ik een diep respect voor heb gekregen. En die ik een zeer warm hart toedraag. Op 14 april 2015 heb ik kennis mogen maken met deze zeer bijzondere groep mensen. Zoveel liefde, warmte en kracht wat deze lieve mensen uitstraalden. Daar wilde ik gewoon een deel van uit maken. Bij hen voelde ik me volkomen op mijn gemak. En wat ben ik er trots op, dat ik ze heb mogen leren kennen.
1 Artikel, zoveel mooie en bijzondere projecten Nu, een jaar later, kijk ik terug op een zeer bijzonder “media” jaar waarin ik mijn persoonlijke verhaal heb mogen delen. En waarin ik zo veel nieuwe, inspirerende en bijzondere mensen heb mogen leren kennen. Uit de grond van mijn hart kan ik alleen nog maar zeggen; ‘ik ben ontzettend dankbaar voor al die prachtige en bijzondere momenten, die ik heb mogen beleven.’ En dat allemaal dankzij 1 prachtig artikel.
Sorry, comments are closed for this post.